Om’t der oarloch komme soe,
naam Earnewâld in resolút beslút:
mei hjitte koppen, dikke twirren koe
it krúsrek der mar better út.

Yn in lange rige gie
it oer de Sânemar nei Folkertssleat,
gjin skipper dy’t yn oarlochsstimming wie,
want linysilen wie har neat.

Nûmer ien koe yn de sprint,
dat Keimpe* fan Wâldsein kaam fier op kop,
’t publike sizzen wie: ‘Wa’t rint dy wint!’
Ynienen lykwols hold it op.

De wyn briek ’t flugge spul,
sadat de Folkertssleat in krúsrek waard,
’t publike sizzen wie: ‘Wâldsein de lul!’
Wol trije hiene dêrby baat.

’t Krúsrek kaam gjin oarloch fan,
se struiden sân deroer op Sânemar
en finish, Jan** wie dêr de sterke man,
foar Keimpe wie it yn de war.

* Keimpe van der Meulen
** Jan van Akker fan Snits

De sjuery sjocht mei twa pear eagen
nei de slaggen op ‘e Ie en ’t Rek,
heint elke klap mei twa pear earen,
’t giet dêr mâl, ja fierste gek,
yn aksje nei wat hûndert seagen.

De sjueryboat hat gjin fiif sinnen,
wol in motor dy’t it hjoed net docht;
in klap berikt wol tûzen earen,
mar in inkeling dy’t sjocht
hoe’t sjueryleden crashe kinne.

De ien klimt yn de wetterstangen
fan it botsend skûtsje SWH,
de oar wurdt pakt by kont en earen,
beide wurde silers sa,
stand-by’ers moatte ’t wrak mar fange.