De minsken struie yn de lichte
ierdske foarmen yn it rûn,
de kleuren skreauwe om gesichten,
mar se reitsje út ‘e tiid.

Sjedêr hoe’t rint it rûne, lichte
libben oan it minsklike foarby,
noch bûn oan ierdske swiergewichten,
lykwols fleanend mei de tiid.

Gjin minske bringt har fan de wize,
stille skoften, mar wol muzikaal
de melody dy’t stadich rize
sil, de klimaks op ferlytse skaal.

It brekken tilt har fan de basis,
waarmjend har oan ’t jonge ideaal,
it libben swimt troch folle fazes,
lege doppen sprekke ek dy taal.