Hy stie earst op ‘e stoepe,
wachtsjend op syn maat,
dy moast de trui oanstrûpe
neffens fiskersaard.

Doe stiek er oer nei ’t wetter,
steatlik poat foar poat,
syn maat kaam efkes letter,
skealik oer dy boat.

Der wie wol plak foar beide,
wachtsjend nêst elkoar,
se stoarren wakker nei de
koark, dêr wied er foar.

Mar mear noch foar wat ûnder
wetter bite soe,
noch better wie it wûnder
dat er frette koe.

De lange en de koarte
wiene twa yn ien,
lykas de wetterpoarte,
duotoer yn stien.

Der is hoop dat de lytse klimmer
fan de grûn ôf it oprêde sil
om… de beam dy’t de lange simmer
hjit om grien yn te kleurjen syn wil,
dy’t er opleit oan winterdagen
troch syn tûken, as stôk om te slaan
’t hûnewaar mei syn wite flagen,
heech fan hert sil dy beam it sa dwaan…
der is hoop dat dy lytse klimmer
fan de grûn ôf it oprêde sil
oan dy beam yn winter en simmer
op te lizzen syn wil…

of is de hoop op it griene ferflein,
de kroan op ’t wurk fan de hege stamme,
de azem nimmen op ierde ûntsein,
it skaad dat minske noch dier beskamme,
want sjoch, de beam is tenein
en parasyt is de namme.