Sterk as getten yn beton
stie er op syn eigen daam,
wis dat libbenswaar en -wyn
syn behurde lea net fan
’t fuotstik stjitte soe, ien raam
en hy lei sawat deryn.

No leit er tusken daam en sleat
yn ûnmacht ûnder ’t tsjuster swurk
en suchtsjend oer de swiere lêst
fan ’t hurde, op ‘e kop ferkeard;
ien lichemsdiel docht noch syn wurk,
de sterke senuw hâldt him fêst.

De jerke wist net wat er der oan hie
mei kleuren dy’t fan driften glommen
draaide er syn rûntsjes, mar der swommen
amper einen foar syn lette die.

De sinne riisde foar in nije dei
en mong syn strielen yn it jachtsjen,
ek de jerke koe net langer wachtsje,
fleach domdryst en gysten oer de wei.

Dêr leit er no, mei sloppe griene kop
en wyld de fearren om him hinne,
wylst hormoanen út it lichem rinne
en de einen swimme fierderop.