Ik slaan it paad yn, wol benijd
nei lânskipstaal yn kleurich byld
dat oer de lekepreek noch swijt,
wol sjoch ‘k in wurd yn nije styl.

It tichte stekje keart it fee,
in tinkbyld fan in oare tiid:
‘Toen Abraham zijn land verliet,
nam hij de kudde met zich mee.’

De houtwâl skiedt it eigendom
en jout de tekst de tûken oan:
‘God zelf zorgt voor het offer, zoon,
blijf, Izaäk, niet staan, maar kom!’

It griene lûkt it libben oan
wa’t toarst hat nei it wiere wurd:
‘Die dag kwam Jacob bij de put,
wou Rachel als zijn herdersloon.’

De pleats biedt romte by it soad
foar fee en foer de winter troch:
‘De vette jaren duurden nog,
men bouwde voort op Jozefs woord.’

It paad rint foar it wetter dea
as teken fan in âld ferhaal:
‘En Mozes sprak de doorgangstaal,
hij nam het volk mee door de zee.’

Ik bin no kommen oan de ein,
ha sjoen en harke tagelyk
nei ’t paad dat bylke, preke: ryk
ferline oan gjinien ûntsein.

Yn wintersliep leit noch de tsjalk
te dreamen fan it simmerskoft
mei wolkefearren oan de loft
en twirredronken silersfolk.

Wat dream kin helje by it grien
fan hoop lit libje is hast klear
om mei te silen op ien ear
foar each en eare: nûmer ien.