Se steane yn ’t gelid, soldaten
fan it hurde soart, mar achter ’t stek,
fanwege ’t brekpunt dikke maten,
steane sy foar neat en gek,
mar as de kommandanten komme,
sette dy de trend:
segminten wurde sûnder brekken
’t monumint
om fier de hichte yn te stekken.

De dei, noch slûch fan ’t sliepen,
komt mei twivel foar it ljocht;
yn eagen, amper iepen,
kringt it skean en rjocht.

Wat skean is, is it lijen
troch it hege wetterpeil;
de beam kin net bedije,
stiet dêr sûnder heil.

Mar rjocht stekt er nei boppen
tûkekrún as optimist
om hegerop te roppen:
‘Lit no sjen waast bist!

Do krijst hjoed wiete fuotten
op it smelle puozzepaad,
mar moatst nei boppen wrotte,
rom wurdt dan dyn aard.’