Har man, te gast yn Gibeä,
joech dêr syn byfrou oan de nacht
om sa himsels derút te rêden,
sy waard troch Benjamins geslacht
misbrûkt, sa gie it ta.

En doe’t de nacht rûn nei de moarn,
kroep sy werom nei ’t gastferbliuw,
foel út ‘e tiid del op ‘e stoepe,
hy joech by ljocht de doar in triuw
en seach syn misstap oan.

Hy bûn har op ‘e ezel fêst
en gie werom nei ’t eigen gea,
ferdielde ’t lyk yn tolve parten,
sa ware troch it lân de dea,
elk droech it as in lêst.

* Gustave Doré (1833-1883)
Yllustraasje ‘De frou fan de Levyt yn Gibeä’
Yllustraasje ‘De Levyt fiert de deade frou mei’

Rûnom hearde hy de lûden
fan ’t Filistynske folk mei feestlik moed,
it fielde foar himsels net goed,
’t gefoel dat geasten woeden.

Nei de timpel waard er helle,
jûchhei en laitsjen foelen op him del,
dit wie noch slimmer as syn sel,
dêr koed er stappen telle.

‘Lit my,’ sei er tsjin de jonge,
‘de pylders fiele, want dan ha ik rêst.’
Sa kriich er wer syn âld hâldfêst,
wylst trijetûzen songen.

‘Jou my,’ bea er oan de Iene,
‘myn krêften foar de bline wraak werom.’
Doe treau er beide pylders om,
dêrmei de Filistinen.

* Gustave Doré (1833-1883)
Yllustraasje ‘Simsons dea’