Zij spiegelt met haar lijf
de kleur van rots en water
en wordt van haar tot staart
een deel van doodsgevaar.

De schelp liep vol muziek
en kreeg van haar de snaren
waarop het doodslied dreef
dat zwiepte wind en baar:

‘Verleg je koers en volg
de stralen van mijn toren,
het veilig vuur dat loodst
je schip de haven in.’

De climax was de klap
die zwiepte mast en zeilen
waarop de zeeman dreef
tot aan haar voetenvin.

Zij lokt hem met haar lijf,
hij lonkt want na zijn redding
verlangt hij naar haar vuur,
geen weet van doodsgevaar.

* Schilderij ‘De sirene’
(circa 1900 – 81 x 53 cm.)

Zwiepend heeft de staart haar voortgedreven,
maar de zee was kalm die dag
en ook de horizon bleef leeg.

Nu omarmt de staart haar slanke heupen,
kamt zij zingend ’t rossig haar
terwijl haar blik de golven weegt.

Stille parels in de schelp getuigen
van de tranen in het uur
dat zij de zeeman onder kreeg.

Hard zijn stenen die niet kunnen vrijen,
wreed de golven zonder lijf,
haar eigen wordt slechts schoon geveegd.

Nu weerkaatst de ruige rots geluiden,
zwiept haar stem de golven op:
‘Breng hem opdat ik staartkracht pleeg.’

* Schilderij ‘Een zeemeermin’
(1900 – 96,5 x 66,6 cm.)