Gjinien kin dat begjin fertelle
fan de mêst yn ’t Simmerrak,
hoe’t dy ferrôle nei dat plak,
dat wit allinnich de ballade.

De mêstemakker oan de kade
hie him hakke út ien stik:
identiteit fan ‘dit bin ik’,
sa lei er bûten by it wetter.

It wie in dei of trettjin letter
doe’t der kaam in âlde mêst,
kondysje koart, net al te bêst,
it waard in kliemen en in kleien.

De nije seach him doe al swaaien
mei in wynkrêft fan dik sân,
út ien stik bleau sa nea yn stân,
de âlde sei, hy wist wol better.

It eigen aard bleau ûnder wetter
wol yn stân, in ivichheid
behold er syn identiteit;
de nije joech er doe in setsje.

Dy koe de plûns earst net befetsje,
’t sinken joech in frjemd gefoel
en ûnder wie ’t in modderboel,
mar fierder, bêst sa ûnder wetter.

It wie in jier of trettjin letter
doe’t in dûker by him kaam,
in kabel joech in flinke raam
en sjoch, hy lei wer op ‘e kade.

Sa oan de ein fan de ballade
komt it der dan einlings fan:
in mêst, nij op ‘e Snitser Pan…
of is dit út ‘e tomme helle?