Izébel lykwols woe net oars
en sloech noch foar foarstinne op,
seach om har hinne gjin feroaring,
op ‘e dei doe’t klonk de delgong-rop,
hold sy heech kin en noas.

Sy ferve ’t each, stiek op it hier
en klom de hichte yn nei ’t rút,
beskuldige fan moard de kening,
dy’t har delgong seach as einbeslút,
de opmaak holp gjin sier.

De hynders trapen op har lyk,
dat troch de hûnen fretten waard,
ûnweardich foar in keninginne;
moarderij lei yn har eigen aard,
sy wie oan ’t kwea gelyk.

* Guillame Fillastre (1348-1428)
Yllustraasje út ‘Histoire de l’Ordre
de la Toison d’Or’