Wat skip wol net de wrâld befarre
nei Australië as ’t fiere doel?
Dit like sels de Fryske skûtsjes cool,
sy koene op tradysje tarre,
dus hup nei America’s Cup*!

Gjin skûtsje kin de see besile,
fart wol yn in seeskip oer de wrâld,
beskerme tsjin de stoarmen en it sâlt,
sa sjocht it net op tûzen milen,
dus hup nei America’s Cup!

De marlju wiene út ‘e skroeven,
meaten har in fêste seeskonk oan,
oan skuorbúk wie wol mannich seeman stoarn,
mar nimmen hat dêr lang by toeve,
dus hup nei America’s Cup!

Dirk Nauta liet de skippen brekke:
Fryske skûtsjes wiene net seefêst,
dat marlju krigen earder lêst as rêst…
om har koe Nauta wol ferrekke:
gjin hup nei America’s Cup.

Skilderij fan Anne Tjerkstra (detail)

* In grut sylevenemint tusken
Amearika en Australië

’t Wie middenyn de winter
mei in skrale eastewyn,
wêr’t simmers skûtsjes sylden,
lei it iis der al dik yn;
foar Earnewâld koe ’t minder.

Dêr streken al de riders
op it iis fan ’t Prinsehof,
dêr’t simmers skûtsjes sylden
en elkenien de oare trof;
foar Earnewâld de striders.

Fiiftûzen striders fochten
tsjin de stive eastewyn,
wêr’t simmers skûtsjes sylden,
holden sy de moed deryn;
foar Earnewâld de rjochten.

It iis koe ’t folk wol drage
oant de fiere einstreek ta,
it Earnewâldster skûtsje
mocht it ridersjild wol ha
mei ’t each op wer de flagge.