’t Wie kostlik waar, in wynkrêft fjouwer,
mar de rjochting doogde net
foar skippers mei De Tynje-haat:
noardwest skriuwt foar syn eigen wet
en dêroer wurdt noch jierren praat.

’t Wie kostlik waar, it like nauwer
mei De Tynje as it jier
dêrfoar, sa fûn it wâlpublyk,
dat útsicht hie op hier en spier
fan skippers sûnder in ûntwyk.

Dêr kaam de kop fan Grou mei stangen
by It Fean op ’t achterdek,
dat dreau by Drachten op ‘e roef,
mar ’t wâlpublyk wie neat te gek,
fan bak- nei stjoerboard, lij of loef.

Sa waarden skûtsjes yn de tange
nommen troch de Grouster sleat,
behalve ’t skip yn ’t donker pak,
want dêrmei gie gjin slach ferkeard,
it sylde frij nei ’t earste plak.

It is sawat safier:
de float brûst op nei Grou
fan noard en súd, fan west en east,
dat strak stiet al it tou,
ek spand is elke spier.

It giet earst op nei ’t bier:
de skipper as de klant
op freedtejûn yn it kafee
heart nei de pommerant,
in praatsje foar de sier.

Dan komt de pet fan ’t hier
en lûkt de skipper ’t lot
foar Grietmansrak en Langesleat;
de earste waant him god
en kin fuort oan it bier.

Dan is it al safier:
tradysjes libje op,
want fjirtjin farre yn in sleep
mei Snits no noch op kop,
it is mar foar de sier.