De jerke wist net wat er der oan hie
mei kleuren dy’t fan driften glommen
draaide er syn rûntsjes, mar der swommen
amper einen foar syn lette die.

De sinne riisde foar in nije dei
en mong syn strielen yn it jachtsjen,
ek de jerke koe net langer wachtsje,
fleach domdryst en gysten oer de wei.

Dêr leit er no, mei sloppe griene kop
en wyld de fearren om him hinne,
wylst hormoanen út it lichem rinne
en de einen swimme fierderop.

It bouwurk hat syn tiid hast hân,
gjin minskelibben hat it stien,
syn berte waard noch feestlik fierd,
de ingel sei, ’t wie yn it lân
fan stien in Simson, sterk as ien
dy’t Snitser seam mei eare siert.

Se hawwe him it sicht ûntsein,
mei hout bespikere elk rút,
in útstel foar de djippe fal,
lykas se stieken oan de ein
fan Simson him de eagen út,
mar rjocht oerein bleau noch syn stal.

Hoefolle sleept er mei yn ’t sok
dy’t no noch fleurich sjogge mei
besleine eagen, sûnder weet
fan ’t lot en ’t wrede ûngelok,
gjin sicht mear op in nije dei,
dochs nij wurdt berne út ‘e need.