De rinskuon fearje oer it paad
fan lege skulpen fol mei lucht,
ik hear fan slakken noch de sucht,
myn dank lykwols foar it ferskaat.
De jasrits waait fan ’t rinnen los,
de flappen wolkje oer it paad
en skilderje op skulpen skaad
mei fan de rits in djippe kras.
De guozzen wjukje út it grien
troch trillings fan de moarntiidsdau;
in wolk fan fearren tsjin it blau
is net nei ’t hege noarden gien.
De swellen droegje op ‘e dyk
dy’t swart de sinnewaarmte sûpt
har jonge fearren foar’t de groep
ferwaait nei ’t soele suderryk.
En yn ’t ferskaat fan fûgelflecht
strykt op in sylboatstange del
it tomke keninklik en skel
besjongt de winter, simmersk echt.
|
