Ik kom foarby de hege magistraat
dy’t hat de hôf-fan-Eden dream,
mar stiet der noch in linebeam
of faget wyldeman dy fan de kaart?

Ik praat mei ’t byld dat op ‘e knibbels leit
en fluorret strjitten stien foar stien:
‘Ik ha dit wurk noch lang net dien,
omdat gjin stedske hoanne hjirnei kraait.’

Ik sjoch de ljochte hoanne op ‘e boarch,
gjin kraaien kin tsjin ’t meunster op
dy’t faget mei syn rouwe rop
en sa de stêd befrijt fan alle soarch.

De ein is wol bekend:
hoe swart de longen binne
en dat er hymjend rint,
in rotte beam fan binnen.

De soerstof komt fan him,
in beam foar djippe siken
dy’t jout it libben stim
en wol foar ’t stof net wike.

De jierren woegen swier
fan soere rein op tûken,
fan binnen swart, in skier
bestean, de ein de fûke.