It maisfjild yn de iere moarn
tilt op fan wat der wer is,
drinkt de goddelike drank
en rûzet oan de rûnte tank:
‘Ik nim ’t mei folle swolgen oan.’

It wetter fan de wide mar
leit iepen foar wat folrint,
wachtet, nipt, ferslacht de toarst,
jout ek werom en weaget: ‘Proast,
ik ha genôch, do bist oan bar.’

En dêr stean ik, sis: ‘Tankewol.’
Wylst slok foar slok de tiid ferrint,
ferglydt it maisfjild nei it gat
en blinkt it wetter as in god:
‘Do dêr, ferstrui it ljocht ek gol!’

De wurden woegen nei de grûn,
ferswierre noch mei rubber, read
en grien, in dûbel feest yn ’t rûn,
de pylk ferwiisde nei de sleat.

Wol deale, sjoch nei earder en omheech:
twa flaggen op ‘e skuorrenaal,
dy wapperen in feest teweech,
fertelden byldzjend in ferhaal.

Yn jimme tiid, Huub en Marion,
gjin sjeas of koets, stap yn de koer,
omheech mei fjoer foar de ballon
en flean as feest hiel Fryslân oer.