Hoe koe de mem dit oars begripe
as de straf foar ’t eigen kwea,
dat boppekaam troch de profeet;
no wiene man en soantsje dea,
sy moast troch ’t libben sûnder stipe.

De godsman droech de soan nei boppen
tusken mem en himel yn
en rôp de Hear ferwitend oan;
syn siken waarden as de wyn,
de geast hat wer ta libben roppen.

Elia kaam mei ’t jonkje ûnder,
joech it libben oan de mem,
fan wa’t de hertslach flugger gie
en folle wisser klonk har stim:
‘As godsman diene jo in wûnder.’

* Achttjinde-ieuske Bulgaarske ikoan
Ofbylding ‘Elia makket libben’

In widdo wie drok yn de wear,
sy socht foar ’t fjoer de prikken
foar it lêste miel, net mear…
fierder soe har soarch net rikke.

Elia frege wetter, mar
op foarspraak fan de Iene
ek noch iten, ’t wie te bar…
soe dy keardel dat wier miene?

De widdo wie der glêd mei oan,
Elia spriek doe wurden
fan genôch, ek foar har soan…
sa is de foarspraak wierheid wurden.

* Achttjinde-ieuske Bulgaarske ikoan
Ofbylding ‘Elia en de widdo fan Sarefat’