Jonge skippers binne wyld
en ha de skûtsjewrâld te winnen,
dus fernije… wat tradysje!
As it skip mar flugger sylt,
dan bruit it der wol hinne.

Jelle* lykwols wie te wyld,
sa fûn de stielen skûtsjeplysje**.

Dus De Lemmer moast werom
nei ’t âlde, mar mei hjitte koppen,
bealch en bekken fol ambysje:
hiel it stribjen wie nei rom,
se soene it fier skoppe.

Jelle sylde as in wyld,
koe wyn en weagen maklik hysje.

Wêr bleau nestor Loadewyk***,
noch yn gjin jierren pensjonearre,
tûke skipper mei tradysje.
’t Wetter kaam tichtby de gyk,
mar Jelle triomfearre.

* Jelle Reyenga
** Orizjinaliteitskommisje
*** Loadewyk Meeter

Troch de ieren fan Oranje
streamt noch altyd ’t Fryske bloed
en boppedat it brûzjend wetter,
mongen yn it hert, foargoed
it sljochte libben sûnder franje.

Sa kaam Willem Alexander
nei it wide wetterlân:
in foech kweajonge, ’t koe net better,
mongen mei de Fryske stân,
it achterdek fan Jan* as stander.

Admiraal, sa stie er wizend,
mar gjin hân op ’t skûtsjeroer,
mei Dicky** wied er oan de snetter,
elkenien wist wol wêroer:
hy moast foar ’t Snitser wetter kieze.

* Jan van Akker
** Dicky van der Werf