Se kamen skeind en brutsen oan de start,
de Drachtsters mei it swiere skip,
want Anne hie in skeane tomme,
Hindrik krige ek syn pynlik part,
hold fêst de fok, ferlear in neil
en ’t skipsfolk rekke yn in dip
doe’t sels it skippersbil it dek rap romme.

Mar skipper Hattum* hie in sterke wil,
dy’t foarme waard yn Earnewâld,
syn domisily, doe as jonge;
yn it wâld fan Earn wie ’t gauris stil,
mar Hattum hise fok en seil,
ek ûnder twirren bleau er kâld,
sa wied er rap fan eagen, stil fan tonge.

Se kamen skeind en brutsen oan de ein,
it bil as laai, gjin fingerneil;
de útslach wie net om te sjongen,
mar it skip bleau hiel fan seil oant blein.

* Hattum Hoekstra

Se lizze stil, wylst tugen klappe,
touwen strak stean as in snaar,
de Feanhoop priizget rak en wâl
as nei ’t publyk rint mannich baar,
de spanning stiet op knappen.

En as se yn de weagen happe,
driget wer in oar gefaar:
gjin romte, dus dan giet it mâl,
se sizze op it mannewaar,
wylst skûtsjes stielhurd klappe.

Protesten hawwe neat fan grappen,
want de flagge komt yn ’t want,
sa read as bloed mei fêste knoop,
foar Jelle* as de kweade klant,
mar Anne** wol wol kappe.

Se hawwe der in pear op nommen,
want gjin skipper bliuwt sa spand
oan wâl en rak, der is ek hoop
foar romte fan de oare kant:
dan gjin protest, fer…

* Jelle Reyenga
** Anne Tjerkstra