Hjoed klimt it sied
de hichte yn foar sier
en meane weinen
foar de iere snie.

De boer, syn tiid
hat west, hong foar de sier
syn âlde seine
tusken ’t wylgesie.

Fergroeid mei tiid
en beam, in byld út skier
ferline: seine
foar de libbenstrie.

Wat sil er oerjaan moatte as
it giet om frachten fan it leauwe
dy’t yn syn gea it lûdste skreauwe?
Tsjerken ticht? It jout gjin pas!

Besjoch yn ’t grien syn bûnte kij,
ienriedich oan ’t wjerkôgjen;
lit sa de tsjerkekeppel skôgje
hoe’t it bûnte heart derby.

Sa is er troch it libben gien
yn ’t wurk mei de boerinne,
it byld fan nêst elkoar berinne
’t paad fan hope: ien en mien.

En as foar ’t lêst de kroaden gean
nei ’t hôf tichtby de tsjerke,
dan sil de keppel grif wol merke
dat se op ien hichte stean.