Hy stoarret yn de fierte,
Joël, sjenner fan wat komme sil,
syn namme seit: de Hear is God,
hy skriuwt de wurden nei syn wil
en lit it folk de takomst witte.

Hy sjocht net nei ’t ferline,
want de ballingskip hat lang al west,
it folk wurdt hjoed net mear bespot,
is grutsk himsels, hoewol as rest,
soe ’t paad de takomst yn wol fine.

Hy sjocht de nije timpel,
lytser as fan Salomo, mar boud
mei leafde want: de Hear is God;
de prysters binne ’t folk fertroud,
net langer drukt in foarst it stimpel.

Hy skôget yn de fierte,
want in sjenner sjocht net achterom,
gjin macht yn ’t easten is mear wat,
mar ’t westen beart fan rappe rom,
de Gryk hat him al hearre litten.

Yllustraasje ‘De profeet Joël’

Noch ien kear liet Hoséa hearre
wat de Iene ’t folk te sizzen hie
oer frjemd gean, wat syn frou ek die,
mar lang al wiene sy tegearre:

‘It folk gie frjemd, gjin rjocht en trou
wie jim mear eigen, ûngerjochtichheid
hat west de stroffelstien;
sprek no jim wurden fan berou
en wit wêr’t straks it foarlân leit:
it folk wurdt troch de Iene ien.

Yn ’t foarlân past gjin hynder mear,
de macht is troch de geast foargoed ferslein;
de Iene bloeit as blom
en beam de tiid troch mannich kear,
de fruchten groeie nei de rein,
dus komt it paradys werom.’

Sa hat Hoséa hearre litten
wat de Iene ’t folk te sizzen hie
oer eigenheid, nei ’t wurd de die,
it hôf fan Eden waard ûnthjitten.

* Ikoan ‘Hoséa’