Dit was nog maar ’t begin
van ’t drama dat zich af zou spelen
in het leven van de twee
die waren een van zin.

Hij zou ten strijde gaan
om ’t stierenbloed te laten stromen,
rood als vlammen uit hun bek,
heldhaftig in ’t verslaan.

Zij nam hem mee naar ’t woud
om ’t stierendrankje in te schenken,
sterk als woorden uit zijn mond,
de greep om ’t ronde hout.

Hun zwijgen als begin,
gespannen zoals zij daar zaten
van de vinger tot de teen,
schonk geen ontknoping in.

Die kwam pas aan het slot:
toen hij haar ijskoud had bedrogen,
maakte zij uit hete haat
haar kinderen kapot.

* Schilderij ‘Jason en Medea’
(1907 – 61 x 53 cm.)

Zij zou Maria kunnen heten,
maagd in die verhalen-reeks,
zoveel als anemonen naast haar schoot,
maar haar naam is Monica,
geplukte bloemen gaan gauw dood.

Zij zag een veld met anemonen,
bonte kleuren tussen ’t groen
van hoop op een verlengd seizoen,
maar vertellen kon zij niet,
dat zouden anemonen doen.

Geef aan de westenwind de twijfel,
wordt het regen of een storm?
De oostenwind schroeit wolken weg
en knaagt aan kleuren als de wortelworm.

Laat niet de wind van ’t noorden komen,
bont en blauw slaat hij met kou.
De zuidenwind voert aan een stroom
van warme kleuren, bloeiend als een vrouw.

Zij zou Maria kunnen heten,
bloeiend als een anemoon
en sierlijk dansend op de zuidenwind,
maar haar naam is Monica,
die bloemen plukte als een kind.

* Schilderij ‘Windbloemen’
(1902 – 114 x 79 cm.)