Ut ‘Skûtsjejournaal 1988′

Laitsjend sette hy* útein
as skipper fan syn eigen skûte
dy’t syn heale siel besiet,
de rest hie hy yn ’t libben lein
dêr’t hy de himel ek wol moete.

Lyrysk wied er, sa ferbûn
de skipper silen mei dêrboppe,
fêster as de mêstfoet stiet,
úteinlik waard er kampioen
en soe it grif noch fierder skoppe.

Ut ‘Skûtsjejournaal 1988’

Sloech it hert doe wolris oer
as sein fan ‘meitsje gjin obsesje
fan it silen, ken dyn miet’,
hy sette troch, fan koarte doer
lykwols, hy hie noch mar in restje.

* Siete Meeter

Sân skeane banen yn de wyn
en ek sân pompeblêden
hâlde hjoed de gong deryn
foar tal fan doarpen, alve stêden.

Mar eartiids waaide ’t oer ’t gebiet
fan wol sân Fryske lannen,
rûnom weage ’t liet oer ’t wiet:
‘De Fries is frij fan stive bannen.’

Sa is ’t ferbân fan wyn en doek,
gjin kâns om stiif te wurden,
libben, linich en ek kloek,
dêrby de steun fan mêst en swurden.

Sjedêr de fjirtjin oan de wyn
dy’t farre yn in file,
fêst ferbân, de gong deryn,
dat is it Fryske skûtsjesilen.