Hy liket himelheech te rikken,
rjocht de rêch, fêst yn de grûn,
ambysje: strieljend yn it rûn
syn ljocht, mar dat skynt stikken.

Op ljochtskyndei is er rûch rekke,
’t wie in skeinend ynsidint,
mar ’t hie wol folle slimmer kind
as brutsen rêch en nekke.

Hy sjocht jaloersk nei alle raaien
as natuerlik elemint
al lang oan ’t brekleas bûgen wend
fanwege twirjend waaien.

En ljochtskyndei wol ek noch rinne
oer it fêste fûnemint
mei ljocht dat fan ambysje wint:
it strielet fan de sinne.