Se fytse wer nei skoalle ta
yn ’t ritme fan de dei,
de tryste kleuren fan har klean
fertelle: it hat west.

Ekstase yn it read wie bêst
genôch om foar te gean,
se songen de religy nei
dat massa’s libje sa.

Se sille no gjin kar mear ha
as yn de rige mei,
beklaaid mei ’t read dat bliuwt bestean:
de strúk, it fjoer is dwêst.

Sterk as getten yn beton
stie er op syn eigen daam,
wis dat libbenswaar en -wyn
syn behurde lea net fan
’t fuotstik stjitte soe, ien raam
en hy lei sawat deryn.

No leit er tusken daam en sleat
yn ûnmacht ûnder ’t tsjuster swurk
en suchtsjend oer de swiere lêst
fan ’t hurde, op ‘e kop ferkeard;
ien lichemsdiel docht noch syn wurk,
de sterke senuw hâldt him fêst.