Dêr sit er oan de blauwe stream,
Hoséa, Israels profeet,
en lit syn tinzen oer it lânskip gean;
wat komme sil, is noch gjin weet,
it hat mear fan in dream.

Wat west hat, wie gjin tinken oan,
it wie foar Israel in byld:
syn eigen frou, as hoer liet sy har gean,
lykas it folk, al like wyld,
foar God wie it bedoarn.

De âldste soan: God sieddet ûnheil.
De dochter: Gjin begrutsjen.
De jongste: Net myn folk.

Mar sjoch, it streamt fan boppen ôf,
it lânskip tilt fan wille op,
de fûgels sweve op ‘e waarme wyn
en út ‘e fierte klinkt de rop:
‘De hoer wurdt wer ta frou.’

Myn âldste ropt: ‘God sieddet heil.’
De dochter fynt begrutsjen.
De jongste soan heart ta syn folk.

* Gilles van Coninxloo (1544-1607)
Skilderij ‘Hoséa, profeet yn in lânskip’

Dat Gomer waard Hoséa’s frou,
joech har ek del en kriich in soan,
syn namme spriek gjin minske oan:
Jizreël: de Iene sieddet ûnheil!

Hoséa bleau syn frou wol trou,
sy kriich in dochter, falsk fan toan
wie ek har namme, ’t spriek net oan:
Lo-Rûchama: gjin begrutsjen!

It klonk foar Gomer wol wat rau,
it tredde bern wie wer in soan,
syn namme hie deselde toan:
Lo-Ammy: net myn folk!

Hoséa, de profeet yn Israel,
brocht mei de nammen in berjocht:
sy sprekke oan, dus bûch de knibbels,
jim ha de Iene lang net socht
en binne net by Him yn tel.

* Yllustraasje ‘\Hoséa en Gomer mei bern’