De hannen, waarm fan wollen want,
bekuollen yn de dize
wylst ik my bûgde nei de pelikaan,
syn flecht ferwachtsjend út it grize,
bleau hy laitsjend oan de kant
om hoe’t ik op ‘e kofje kaam.

De rûte wie noch lang net rûn
op hichte fan de tsjerke
mei de fûgels yn de sneinske pronk
dy’t neat fan ingels hiene, flerken
fêst as oan de tûken bûn,
fan ’t gloria sels net in fonk.

De sinne kaam as pelikaan
my laitsjend read foar eagen
doe’t ik fierder rûn en sitten seach
op ’t deadehôf in blauwe reager,
fol ferwachting op wat kaam:
dat hy as fjirde heger fleach.

Mar fierderop leit noch it paad
yn bannen fan it swarte,
dêr’t de beam syn tryste tûken bûcht
as soed er gûle moatte;
pylken wize op ‘e kaart
de wei, sjedêr de poarte!

It wyt blinkt tusken grien en blau
as winterlange wimpel,
wylst de spjir syn pylk nei boppen sjit,
set himelsk ljocht syn stimpel
op ‘e ierde, beammebou:
pilaren fan de timpel.

In bluodrich offer wurdt dêr brocht
oan beamgod breed fan tûken,
wjukjend út ‘e krânse nei it ljocht,
hat nea syn libben stûke,
mar wa’t om syn namme socht,
moat no de bûsdoek brûke.