De moarntiid hâldt de siken yn
en ’t wetter tusken wâlen flak,
ek holpen troch de flat en ’t dak,
net bûchber foar in bulte wyn.

Mar fierderop bedûkt de bak
de dridze, tagelyk noch wat,
yn djipte rustich yn de rêst:
’t kanon dat foar de start it skot
lost, foar it skûtsje ’t earste rak.

Wa kiest net foar it rjochte paad
mei spoaren fan dy’t gongen foar
de tiid, in feilich far
en smout it praat.

It hynder loek de line strak
en lange streken oer it flak
fan wetter, brocht – gjin kar –
it folk teplak.

It spoar lûkt ek syn fêste baan
en sleept optiders flitsend oer,
spuit út it frije, mar
’t is inkeld waan.

Wa kiest dan leaver net in paad
mei eigen spoaren oer de mar
dêr’t frijheid is oan bar
en fierte maat.