It sykjen nei it rjochte ljocht
hat minsken troch de tiden bûn
as skôgers tusken siel en loft:
it fonkje dat de waarmte brocht,
de sinne dy’t de bôge rûn,
mar ’t sykjen duorret al sa’n skoft.

It ljocht kaam fan de himel del
en waard troch ’t minskdom heind,
dat fangers fleagen hegerop,
de missers kamen yn de hel;
de tiid hat dizze bylden skeind,
foar hel en himel jildt in stop.

Komt dan de stroom fan ûnder op
dy’t troch de keale kabels sjit
– al is de loft natuerlik blau –
it keunstljocht fiedet oan de top?
Salang’t de wikel boppe bidt,
besjongt de mûs it ljochte rjocht.

De hellekou waard gloeiend gips
dat smolt de traaljes oan
elkoar, bestjurre ta
in klap dy’t sa de kroan
ferinnewearje soe
fan Snits, de ein fan twa
wat ek de glêswolk woe,
want boppe wie mei ûnder
in wier apokalyps.

Mar wier wie dat de iepen sel
fan brutsen glês de list
wie foar in iere boat
en dat de stien net mist
hie, lykwols twa kear scored,
no sa, de klap gie del.