Wat is der mei de want
dy’t op ‘e beamstam leit?
Wol harkje wat er seit,
dan sjochst de oare kant.

Hy loek de fingers oan,
de tomme kaam it lêst,
en spriek op sêfte toan:
‘No hasto ivich rêst.’

Doe draaide hy him om
en stoarre nei de sleat,
it rêsthôf eage rom,
hy wie ta stilte keard.

It wetter spatte op,
in drip kaam op my del
as lêste fûle klop,
doe song de hôfkapel.

Fan libben en fan dea
en fan de oare kant,
ik heakke ta myn bea,
want wie ik net syn want?

No bin ik monumint
mei de kapel yn sicht
en wa’t foarby my rint,
fertel ik fan myn plicht.

It wie in sweven dat my dreau,
in heale foet mar boppe berm en dyk,
dreau ik troch gers en piipkrûd hinne
en ûnder ’t sweven sûnder gaslûd preau
ik swietrook fan in mêst of gyk,
gjin suchtsje lykwols wiisde mei derhinne.

Doe’t de holle riisde,
kaam de wolkpylk foar it ljocht
dy’t my de rjochting wiisde
nei de brêge dy’t ik socht.

Ik dreau deroer, in breedte fan
wol sechtich jier en seach it lizzen yn
de Aldfeart, wyt fan maitiidssinne;
it folle sweven hie my yn de ban
fan foet oant holle mei de wyn
yn ’t seil, mar sjoch, it jonkje wie allinne.