De jierren troch wat heger,
genen siet dat sûne stribjen yn;
wat minsken diene, like skyn,
sy wiene fan nivo wat leger.

Ynienen kaam der aksje,
triljend seach klimop de drokte oan,
in kraan spriek op in hege toan,
it skeelde mei de beam in fraksje.

De hichte sil it winne:
folk fierhinne nei de lichte ta
wol wjukkeljend de romte ha
op har balkontsje yn de sinne.

Hy wenne oan de oare kant,
ik koe syn blikken wein,
mar fierder wie gjin line spand,
lit stean de peallen slein.

De foartún leine tûken yn,
de oanset ta in krús,
en stiennen hied er al lang lyn
bestimd as wolkom thús.

It hûs joech gjin beskutting mear,
de muorren skreauden lûd,
it dak wie âljend yn de wear
en siet him op ‘e hûd.

Dy moarns droech hy syn krús stil mei
nei ’t stienbêd fan it spoar
dêr’t hy it lêste boadskip lei,
doe smiet er him derfoar.