De lytse filmstjer op ‘e rotsen
yn bikiny as portret
hat fan ’t reële gjin ferlet,
want werklikheid en fiksje botse.

Sy sjocht net hoe’t De Lemmer sile
sil as winner oer de streek,
nei ’t finishskot in plom fan reek,
sy hat har rol al sân kear spile.

Hy is al jierren út roulaasje,
mar giet alle dagen nei
de echte striid en sylt dan mei
yn syn ferbylding, dan mei faasje.

It leafst sit hy wat leech, allinne
by it wetter, ûnder pet
en yndruk fan wat skippers set
ha oan de mêst om mar te winnen.

En ûnder ’t silen komme bylden
him foar eagen hoe’t it wie
doe’t hy it roer yn hannen hie
en dat sy faak de priis besylden.

Wâldsein, it skûtsje yn de rêst,
de molewjukken yn it krús,
it plaatsje op syn bêst,
sa binne beide thús.

Mar lizze ûnder seil is gjin Wâldsein,
dus lit de wjukken draaie
en draai it túch de hichte yn,
dan wurde slaggen slein
mei skoander waar en wyn,
want hjoed sil ’t waaie.

De mar fan Heech, de wolken as dekôr
foar op ‘e foargrûn striders
dy’t foar de heechste eare gean,
de hals noch heech, want foar
de start hoecht ’t skip net skean,
dat bart troch dieders.

De die by ’t wurd, dat oer de weagen sjit:
‘Wy lizze bakboard, draaie
en gau wat, bliksem, oars protest!’
De holle wiet… fan ’t swit:
‘Wy hiene der hast west,
mar lit mar waaie…’