’t It wer de wyn dy’t it bedjert,
no net yn krêft, mar troch te draaien
nei it westen, dat de wedstriid stjert.

’t Wie Douwe* dy’t it moarns al sei:
‘Yn ’t Sigersdjip kin men net sile,
skras dat wetter út ‘e rûte wei.’

Mar ’t Sigersdjip is wol unyk,
foar Prinsehôf en tusken beammen
is ’t goed te sjen foar it publyk.

It giet dus troch it Sigersdjip,
in tizeboel, yn ’t nau lavearje
mei de fjirtjin skûtsjes, skip nêst skip.

’t Is Douwe dy’t de dupe wurdt,
hy rekket streekrjocht yn de reiden,
fan de hiele rige yn de sturt.

Hy sit allinne, hat gjin lêst
fan skûtsjes, fêstrûn op ‘e rotsen,
ien foar ien foldocht him noch it bêst.

* Douwe Visser

Wat moat no sa’n kommisje
as it waar gjin útkomst jout?
Fan bûten rêstich,
mar fan binnen stoarmich:
is it wol of net fertroud?
Dan earst noch mar ris pisje.

’t Giet los, it kin wol lije,
mei in suchtsje fan de wâl,
de skûtsjes rêstich,
mar de skippers stoarmich,
dan, ynienen giet it mâl:
de wyn sil har net mije.

Mei wynkrêft fiif is ’t hâlden,
mar it kearen wol net mear.
Wa bliuwt noch rêstich
by in stoarm fan gjalpen?
Nimmen kriget hjoed de ear:
it einskot foar de moarden.