Dêr’t greiden ljochtsje wyt fan ryp,
is ’t skieppeselskip like ryp en wyt,
it read en blau as teken fan de flyt
fan ’t raamwurk yn syn geile gryp.

Dêr is se dan, it swarte skiep
dat moer-allinne yn de greide stiet
te blêtsjen tsjin it eigen byld yn ’t wiet
har winsk: in ivichheid yn sliep.

Wat sille wy noch langer haatsje,
no’t de bern it ljocht sjoen ha,
sy libje swart op wyt as maatsjes,
yn de fierte is ’t al sa
en stjerre fuort aparte praatsjes,
’t giet dan hjir ek wol op ta.

Gjin stoarmwyn soe it izer brekke,
want hâldfêst wie him net jûn.
Wat koe ’t metaal dan op in
stuit ferrekke? ’t Waard sa bûgend fûn.

Hoe’t skuord en raamd is oan it izer,
’t springfolk koe der mei oerwei:
de skâns feroare rinners
fluch yn rizers mei it each op ’t aai.