Hoe kin de beam it as in geunst
beskôgje as de stoarmwyn beart
en ’t kreakjend hout fansiden teart?
Mar dochs, it resultaat is keunst.

Sil dan de keunstner kleie as
de libbensstoarm him kreakje lit?
Hy bûcht, springt iepen: blanke pit
as resultaat fan fêst nei los.

As de hjerringslynder net mear dûke kin,
de bollekop is skieden fan de romp,
dan giet de dierewrâld ferlern
en bliuwt de fraach bestean hoe’t dat sa komt.

As it skerpe each lêst op it hout in hint,
dan wol ’t gefoel fuort foar de maffia,
mar ’t brein fernimt earst nei dy fint
en fynt in dwerch, sa wol men it net ha.

Dwerch as byld, mar wêrom net yn de natoer
as geast, dy’t ynspirator hat as baan,
hy slacht perfoarst net ien tel oer,
wylst beide jerkes dûke simultaan.