Boppe waard it lykwols rûch,
want stoarmwaar swypke heech de weagen,
gjin  trie bleau op it skipke droech,
se krigen ’t needlot ûnder eagen.

’t Skipsfolk rôp de goaden ta,
der moast foar harren rêding komme,
de see soe doe it guod mar ha,
de goaden wiene as ferstomme.

Mar de skipper liet syn lûd
wol hearre: ‘Lis dêr net te sliepen,
rop no jo god oan, dat krekt hjoed
syn eagen geane foar ús iepen.’

* Jan Luyken (1649-1712)
Yllustraasje ‘Jona op see’

Oant op slach kaam oer de rop
dy’t Jona’s hert brocht yn betizing,
it kloppe fûl en dan wie ’t stop,
’t gie hin en wer… in fingerwizing?

Wurden wiisden him de wei:
nei Ninevé, dat lei yn ’t easten,
in stêd dy’t djip yn ’t kweade lei,
mar Jona seach dêr net it measte.

Hy beseach it fan de kant
dy’t him mear oanspriek, nei it wetter,
de see oer sûnder stikelplant,
gjin weach dy’t stiek, dat wie dus better.

Earst nei Jafo, op in skip
mei ’t fiere Tarsjisj as bestimming,
it heitehiem wie as in stip,
bysûnder waard syn ûndernimming.

* Michelangelo Buonarotti (1475-1564)
Skildering Sikstynske kapel ‘De profeet Jona’