As skippersjonkje moast er lûke
as de wyn ûngeunstich wie,
hy seach it net as bernewurk,
mar as it om de frijheid gie,
dan siet er yn de durk.

Mei ’t mes koe hy syn apels snije
oars as om te iten, want
in rûge kop kaam foar it ljocht,
alhiel in byld nei keunstners trant,
it jonkje snie mei nocht.

Syn master seach yn Pier in houwer,
mear as lûker oan in tou,
sadwaande kriich er ûnderrjocht,
mar bleau syn apelgrûnslach trou
en duorjend wie syn nocht.

As skipperssoan de Prix de Rome,
tagelyk in drege tiid,
dy’t útrûn op in manke skonk,
dochs bleau de wrâld op tsjillen wiid
dy’t fan syn bylden blonk.

Foto Friesland Post

Ut wittenskiplik ûndersyk
hat bliken dien: katoen hat west,
konklúzje: dakron op ‘e gyk.

De SKS woe ’t earst net oan,
tradysje moast de foarkar ha:
katoen fan doe oer hjoed nei moarn.

Europa hie genôch katoen,
oan hûndert mêsten wol in túch,
mar wurdt men dêrmei kampioen?

De fraach gie nei de wittenskip,
dy joech de lapkes fan katoen,
gjin lape paste op it skip.

Al gau wie it ferbân derút,
te lang it seil, te koart de gyk,
de fok in dweil by einbeslút.

Yn ’t wittenskiplik ûndersyk
kaam dakron der it bêste út,
tradysje krige net gelyk.