De seilen hingje boppe ’t wâlfolk,
de Snitser mêst is skier te sjen,
mar Drachten is noch út it sicht,
de spanning is te snijen;
achterlizzers lykje al ferlern,
mar elk stiet foar syn eareplicht…
it skot mei tagelyk de reekwolk.

De seilen skowe oer de koppen,
de gong komt stadichoan deryn,
foar Drachten ek op eigen Ie,
dus no net ien mear mije;
sels al brûzje weagen, beart de wyn,
de manlju stride dat it die…
’t is dien, in klap, in blok fan boppen.

It Hearrenfean, begûn op trije,
skoot rap al op nei nûmer ien
en Grou sylt hurd fan tsien nei twa,
fan njoggen nei plak trije
hat Philips op eigen wetter dien,
mar Snits moast eins de haadpriis ha,
nei fiif fan lêst kin sprekken lije.

De loft wie skjin, it wetter blonk,
it hong sterk ôf fan ’t glêde flak
en algefrij it roer,
dat Ulbe* dûkte, swom en sonk,
hy gie foar ’t earste plak.

As stilte it te sizzen hat,
dan is gjin skipper wis fan ’t plak,
al leit er ek fier foar,
mei Berend** is dat tragysk bard,
hy kroep as wetterslak.

’t Wie Snits dy’t him op ’t lêst fersloech,
dat Grou stie poerlilk op ien ein,
want twadde smakke soer;
Langwar smiet swimmers oer de boech
en rûn doe as in trein.

* Ulbe Zwaga
** Berend Mink op eigen wetter