Heechsimmer wie it hjoed yn Snits
mei parasols mar sûnder sinne
foar it famke wyt en read de frou,
it klapte, swingde hinne
wer, de holle wiet, de lippen droech.

Gjin sterveling mear yn de kroech,
it libben dûnse op ‘e strjitte
op it ritme fan in Frânske frou:
Piaf koe ’t mar net litte,
want ‘Edith, elle ne regrette rien’.

Piaf út Snits wie ’t oan te sjen
hoe’t ynspiraasje har rap hippe
liet, hoewol wat steviger fan bou;
se krige droege lippen
fan ’t heechsimmerske chanson yn Snits.

Omwuolle mei in plastic hoes,
sa falt it troch de brievebus
wat earst kaam mei papier
derom, want beammen by de rûs,
mar plastic jout mei dûbel plus
– it hâldt de drippen tsjin
en is fan bûten sier –
dus akwarysk en estetysk sin.

Lit net it misferstân bestean
dat wuoljen komt út minsken wei,
it hie in ier begjin:
in mot spûn al de plastic klean
foar beammen, yn it oansjen fraai
en fierder ek in plus
foar wat it bistke kin:
‘Ik, Hyponomeuta Padellus!’