Hy woe net mear of ’t koe net mear,
wa soe it op De Lemmer sizze?
Fuort wie Jelles* rom en ear,
hy koe dy beide mar min misse.

Hy wie mar skipper foar ien jier,
ferfanger fan ferneamde Jelle,
Peke** die it foar de sier,
sa woe De Lemmer graach fertelle.

Hoe’t striid op eigen wetter giet,
dat moast De Lemmer eins wol witte,
Peke song it âlde liet,
hy koe him mei de bêsten mjitte.

Hy woe it wol en ’t koe ek wol,
De Lemmer seach him rjochtop sitten:
Jelle hie opnij in rol
op ’t liuwke sûnder sâlt te switten.

* Jelle Reyenga
** Peke Ritsma

As de weagen op De Fluezen rize,
wit de skipper dat it spoekje kin,
it rûnhout kreakje, ’t seildoek slaan,
dan slacht it hert, it bloed wurdt tin,
de striid giet oan, hy sil ’t bewize.

Lit de liuw him oer de startstreek triuwe,
stjoert de skipper bliksemsfluch werom
om net de winstkâns fuort te jaan;
it wurdt him net, gjin feest yn ’t rom,
mar favoryt sil ’t bist wol bliuwe.

As de weagen troch de waring rinne,
doek en skoaten stean ferskuorrend strak,
dan kin it lot it skûtsje slaan,
ynienen is de hertslach swak
en moat men fluch wat oars fersinne.