Ik soe my skeare
yn de holle spegel
foar in glêde hûd
en neffens fêste regel
woe ‘k de eagen keare
foar in eigen groet.

De teisters bûgen
foar myn beide eagen
sûnder glimk of lûd,
doe hat de iris noege
en ik ha it weage
as wie alles goed.

Ynienen grize
út it swarte djippe
’t kopke fan myn noed,
doe waard it eachfocht drippen,
want wat koe ik kieze
oars as libje hjoed?

* M.C. Escher: ‘Wa’t fan jongs ôf him hielendal
oerjout oan it beoefenjen fan de grafyske techniken,
kin sa fier komme dat er in folsleine behearsking
as syn heechste ideaal beskôget.’

Wie it skilderij te grut
dat beammen toppe binne,
meters dunen foelen fuort?
De see koe ’t lân berinne
mei it flymjend mes troch ’t sân
dat rul rûn oer de râne,
stode op ‘e wyn oer ’t lân
en kaam ferkeard telâne.

Mar it folk fûn dochs syn paad,
rûn nei it wurk wurch hinne
fan de sinne nei it skaad
fan toppe beammen, ’t minne
teken dat it rôversfolk
wach wachte op ‘e karren
mei de fûst al om de dolk,
noch efkes, dan soe’t barre.

Rûn de foarste mei de lâns
of wie ’t in swurd dat swaaide?
Hie it thúsfolk noch in kâns
dat see- nei lânwyn draaide?
’t Swurdstiel flime op ‘e wyn
en hat de rôvers toppe,
teken fan de stap deryn,
mar sjoch dan net nei boppen.

* Pieter de Molijn (1595-1661) ,
berne yn Londen út Flaamske âlders,
ferhuze letter nei Haarlem,
ien fan de sintra fan de Nederlânske skilderkeunst
yn de santjinde ieu.
Dêr skildere er foaral lânskippen,
faak nei itselde patroan.
Fan it skilderij ‘Op hûs oan’
is boppe en links in stik ôfsnien.