Hy sjocht de fûgels yn de striid
mei wat wol wurde iis,
se komme troch de tiid,
sa mei elkoar wis wiis.

Sjedêr de krieën hegerop,
it joelfeest yn de beam,
kweageast krijt op ‘e kop,
de tiid komt yn de stream.

Sa driuwt de minske yn de flecht
op wjukken mannichfâld,
de guozzegeast is hecht,
fljocht oer de hiele wrâld.

Read fan gleonte kleure ’t swurk
yn ’t easten op dy kâlde moarn,
dat flammen lôgen yn it westen.
De miuwen kriezen: ‘It giet oan!’
De skoarstien rikke: ‘Oan it wurk!’

’t Wie in teken oan de loft
dat skûtsjes leine fêst yn ’t iis,
al pavoisearre foar de helden.
De miuwen kriezen: ‘Wês no wiis
en start dy hiele gleone kloft!’

De skoarstien hold de siken yn,
it swurk loek ticht mei goare mist,
dat wetter dripte út ‘e poarte.
De miuwen kriezen: ‘No, dat witst
foarút mei gleone westewyn!’