Soms tinkt men it bliuwt altyd tsjuster
mei de moanne as it iennichst ljocht
dat skynt op ringen fan de tiid
yn hout dat om de hichte socht,
de klim fan juster.

Mar hjoed ferskynt by it lemieren
’t reade fan de kosmos as ûnthjit
fan ’t rizen fan in nije tiid
mei ien dy’t stjerren sjonge lit,
wiswier de wiere.

En op ‘e ierde rikke mêsten,
bidlers om ’t ûnstjerlik kosmysk liet
as wie de tiid yn ’t alderlêste.

Safier is ’t net, hy kin noch rêste
nei’t er fan ‘e moarn syn brochje iet,
hoecht dagenlang noch net te festjen.

It is op slach fan njoggen oere
as de beam der klear foar is
om alle lûden op te heinen
dy’t it kariljon de loft yn struit;
de hertslach liket hjoed wol wis,
de himel ljochtet, jout de seine.

De dowen fleane oer en koere
yn de beam by ’t klokkeliet
dat sjongt troch strjitten en op pleinen
dat gjinien de lêste siken jout
salang’t it hert de slach trochstiet,
de himel ljochtet, jout de seine.

Mar as de wizers net mear roere,
healwei njoggenen dy moarn,
dan is dy iene hertslach eine
fan it bern dat noch gjin siken hie;
in fûgel biedt syn wjukken oan,
de himel skuort om op te heinen.