Dêr leit it dan, mar op it droege,
want it Jouster skûtsje giet foar rjocht,
’t wol rehabilitaasje,
fan royearje hat it skjin syn nocht:
wa soe in flakke boaiem bûge?

Yngenieurs, lit dy mar mjitte,
want sy ha op ’t lêst der lang foar leard
en net foar de sensaasje,
wittenskiplik, oars giet it ferkeard
en komt De Jouwer neat te witten.

Mei allerhande ynstruminten
komt de boaiem fan it skip yn ’t ljocht
en ek yn de kompjûter,
op dy wize wurdt nei wierheid socht
en wrachtich wier net om de sinten.

De sifers kinne net fertelle
hoe’t de boaiem is: wol flak of bol…
hoera foar de kompjûter!
Mjitters eagen hâlde ’t langer fol:
gewoan de milimeters telle.

Wa hat noch nocht oan skûtsjesilen
as de frou it net mear sjocht,
it lêste rak besyld hat?
De skipper* hat de lijte socht,
syn djipgong is te fielen.

It Hearrenfean gie nei ’t ferline
doe’t in Brouwer stie oan ’t roer,
dy’t mannich priis besyld hat,
dat Tjitte nimt it helmhout oer,
mar lit er him wol bine?

As tuskenskipper wol er stjoere,
mar net langer as in jier
om’t hy it net oan tiid hat
om altyd silend yn it spier,
foar him telt elke oere.

Ut Skûtsjejournaal 2004

Op Earnewâld sylt ek in Brouwer,
dat broer Piter wol wol oer…
omdat er skjin syn nocht hat?
Wolnee, in wikseling fan roer
giet hjoed de dei wat gauwer.

* Allard Syperda