Hoe wurdt de slang ôfrôle
as in reade trie troch minsketiid?
It grien is koart en lang it read,
it kronkelpaad rint nei de pôle,
fiert net nei de foarrangswei
en as men yn it libben keart,
dan stiet in streek
troch de beboude kom.

Nei boppen giet de stâle,
bloei jout foar de takomst rynsk it sied:
de reade frucht, kom dêr ris om,
want troch de tiid draait noch de rôle.

De eachopslach nei boppen
glydt by ’t reade lâns en jout it sicht
op himelheech it blauwe swurk,
in libben op ‘e wolketoppen,
want dêr is de ein fan wei,
mar sjoch, de slang rint troch, it wurk
ropt nei de bou
en de beboude kom.

Ik rûn yn ’t drokste fan it jier,
de wike fan de silerij,
yn tinzen oer de promenade;
it sylfeest wie foar my net nij,
ik tocht: wat jout dan noch fertier?

Ynienen seach ik har foarop
it hurde stiel fan de Jorwan,
sa brún as kleare sûkelade,
fêstbûn lykas wie se fan
de spikerhurde misdietop.

Ik hie te dwaan mei hoe’t sy siet
sa tusken spinreach en de fyts
en sûnder kuier op ‘e kade.
‘k Frege har: ‘Do bist noch lyts,
wa is ’t dy’t foar dit misfeit stiet?’

‘Gjinien,’ sei se, ‘hoe soe ’t, ik sit
hjir wrachtich wier net foar de sier,
mar sjoch sekuer nei oarmans paden,
libbensrin falt my net swier,
om’t ik it skip wol farre lit.’