Op it boeisel stiet de namme
op syn stedsk, dus Sneker Pan,
sels Friezen witte der dan fan
wat skûtsje yn ’t ferline flamme.

Skippers woene it wol witte
dat sa’n skip dy namme hie
en wat no krekt de ynhâld wie,
se ha de tonnen mjitte litten.

Mar in ieu koe nimmen farre
foar de namme en syn brea,
want earder wie de skipper dea
en wêr’t syn skûtsje dan bedarre?

Yn de grêft foar ’t jubileum,
want dit skûtsje, stjerrend wier,
belibbet ljochtsjend hûndert jier,
noch fierste fluch foar in museum.

De rest leit foar it gripen
op ‘e rêch fan ponymaat,
want oparbeidzje yn de haast
fan ’t is safier leit yn de aard
fan ’t bistke as de frou al raast,
dat wolkom is dan elke stipe.

Sy is in hiel oar type
mei twa berntsjes achter har,
klimt nea in pony op ‘e rêch
en plôket, dat is har te bar,
sy wie allinnich oan de lêch
en siet net mei har man opskipe.