Se ha it nijs heard út Parys
fan revolúsje, alles oars en sa,
gjin hege pet mear foar de bazen,
mar sy moatte ’t fan har eigen ha,
hjoed mei rezinen yn de rys.

Us lytse poppe wurdt in jier,
dy skat, wy hawwe oan Janet gjin bern,
by ’t wurk op ’t lân leit sy te blazen
tusken sliep en tate troch… mar kin
sy al… jawis, sy is al fier!

Se witte fan gjin tiid dy’t komt,
de reis foargoed fan doarp nei grutte stêd,
it wurk yn it fabryk mei bazen
dy’t har slaven jouwe amper sêd…
gjin revolúsje mear, ferdomd!

* Honoré Victorien Daumier (1808-1879)
hold it mei it gewoane folk.
Hoewol’t er mear as 4000 lito’s makke oer
de misstannen yn de Frânske maatskippij,
lei syn hert by it skilderjen fan de ienfâld
fan de man en frou op it lân en yn it fabryk.