It lân lei leech en rûch derhinne,
inkeld bisten libben op it fean,
dat yn de rin fan jierren groeide,
reuzeheech yn griene maitiidsklean
of feal by ’t leechstean fan de sinne.

De ierde suchte ûnder fleagen
lykas mem de frou leit yn de kream,
doe waarden berne trije reuzen,
wylst it wetter floeide yn in stream:
it Ges, wiswier it is gjin leagen.

De fûgels songen trije nammen:
Jarich, Douwe en as lêste Broer,
se groeiden flugger as it heechfean,
leine yn dy widze net foar boer,
mar frieten fan de skiep de lammen.

De trijeling kaam op ‘e fuotten,
sette stampend stappen oer it Ges,
wylst nei de wolken wetter spatte,
krigen sy in dweiltrochwiete les:
se moasten yn de grûn omwrotte.

De trije reuzen groeven sleatten:
Broere-, Douwe- en de Jarichsleat,
sa koe it wetter fierder streame,
ek de grûn waard mei de skeppe keard,
sa is it heechfean leger setten.

De ierde, swier fan ’t lange wachtsjen,
krige net in trijeling troch ’t gat,
mar wol in twilling nêst it streamend
Ges om streakjend dizze dûbelskat
wat heger noch as leech te achtsjen.

Want boppe ’t lege fean ferriisden
as de sinne ljochtsjend Top en Twel
mei tuorren heger as it heechfean,
reuzen yn it lânskip dy’t as stel
de paden nei de takomst wiisden.