Hy frege foar himsels gjin pastory,
mar koe it mei in húske stelle
yn syn rychje, sa’t er wie,
joech hy oan God syn wize rie,
want dat wie Zelle.

Hy frege fan syn lea it aldermeast,
liet earm en skonk as wjukken mealle,
oars as oaren, wol it earst,
dêrnei kriich hy fan God de geast,
want dat wie Zelle.

Hy joech dy sneins it wûnder fan de stien,
de mannichte wie net te tellen,
’t folk hat yn it gongpaad stien:
‘Gemeente, komt dit wonder zien!’
Want dat wie Zelle.

Hy frege nei de preek in streksum miel,
as dûmny koed er mar bestelle,
alles gong him troch de kiel,
hy joech as tank oan God syn siel,
want dat wie Zelle.

Hy frege net nei ’t tsjerkfolk syn ferlet,
mar hat allinnich mar ferhelle
hoe’t it hellefjoer beset
de sûnders nei Gods rjochte wet,
want dat wie Zelle.

Hy joech syn âlde mem it alderminst,
want minsken libben út Gods welle;
sneins behelle hy syn winst,
dan waard syn tongerpreek in feest,
want dat wie Zelle.

Hy frege net om sûker op it brea,
syn libben hat it foar him helle,
brocht him tagelyk de dea,
joech gjin miljoen mear foar syn lea
en dat wie Zelle.