juni 7, 2020
fan ûnbekend*
fan Wilfred Owen**
Hoe koe hy yn it libben slagje
as de âldste soan fan fjouwer bern
sûnder beurs om troch te learen?
Wol mei aspiraasje om mei ’t wurd
syn eigen lot te kearen.
Hy seach romantysk nei it leger,
koe de djipte yn de grûn net sjen,
ek it deadzjend gas net rûke,
harke amper nei it wize wurd…
koe hy syn lot ûntdûke?
De wrâldstriid waard foar him in trauma,
dy’t in gat yn eigen djipte sloech,
him as dichter ynspirearre,
nea wie skreaun sa’n byldzjend, djipgeand wurd,
’t waard yn it brein gravearre.
It waard foar Wilfreds mem in trauma,
doe’t de klok foar dea en frede sloech,
as soldaat hie hy ’t net helle,
lykwols libbe hy noch yn syn wurd
om ’t drama te fertellen.
* Foto ‘Wilfred Owen’
** Gedicht ‘Anthem For Doomed Youth’
mei 31, 2020
fan ûnbekend*
fan ûnbekend**
fan ûnbekend***
It moast der wol fan komme,
want de steaten wiene oarlochslam,
de folken hiene fredeshonger,
stadich dôve sa de felle flam.
It bolderjen ferstomme,
mei de fjirtjin punten op papier
wie Woodrow Wilson fredesjonger,
syn harmoanysk machtsliet rikte fier.
It tsarelûd ferstomme
ek, troch kûgels, ’t liet fan skot nei skot,
de Russen harken nei de tonger
fan de bolsjewiken, ’t waard har lot.
De keizer mocht wol komme
nei it buorfolk, yn de kriich neutraal,
troch hakjen fielde hy him jonger…
’t oarlochsdrama bleau it kearnferhaal.
De folken ha ferromme
azeme, want einlings wie ’t safier,
men koe foarearst fan frede sjonge…
klonk it fredesliet wol duorjend blier?
* Skilderij ‘Presidint Woodrow Wilson’
** Skilderij ‘Tsaar Nicolaas II’
*** Skilderij ‘Keizer Willem II’
