september 24, 2016
 |
 |
 |
| Ien siedsje yn de skurte fan mem ierde, dy’t by de maitiidssinne iepenbierre wat groeie soe ta grutter: it tinne stâltsje fan ’t bern, dat amper drage koe it holtsje, omseame mei in krage fan giele strielen, dy’t yn de simmerdagen omheech beweegden en meidraaiden en -dielden yn libbenssinne, folwoeksen en yn wielde.
En yn de lêste faze
|
september 24, 2016
| |
|
|
| De lêste blêden holden har noch fêst oan tûken dy’t it wol ferwachten dat it sa ferrinne soe en nei de lêst fan buien, twirjend en mei frachten heil, it keale libben kaam fansels ta rêst.
Berêstend joech it tûkeramt him oer
|
