januari 2, 2025
fan Jan Toorop*
De measten steane noch te sjen
yn tsjokke klean, de wanten oan,
as ’t wyfke mei de wite mûtse
op yn rjochte streken koeke snijt…
wa sjocht der no nei ’t bern?
It famke stiet dêr wat ferlern,
hoewol’t har jas wol oansjen hat
mei djippe bûsen foar de hannen;
wylst se wankel op ’e redens stiet,
sjocht sy hoe’t heit it kin.
Heit slacht syn iene skonk fier út
om sjen te litten hoe’t it moat:
mei beide hannen yn de bûse
stapt er oer, rydt streekrjocht op har ta,
hy nimt foar har ’t beslút:
‘Pak my mar by de winterjas
en doch my mei dyn skonken nei,
dat wy tegearre lykop ride;
asto sels it lykwicht hâlde kinst,
dan lit ik dy wol los.’
* Jan Toorop (1858-1928)
Skilderij ‘Reedriders’
december 19, 2024
fan Jopie Huisman*
Sjoch hjir hjoed it stille libben
fan jong en âld dy’t yn de rin
fan jierren stappen setten,
hoeden earst, allinnich noch op snein
en letter troch de dagen hinne,
útrûn oant in wiete foet
foar altyd him weromloek,
earst groeiend oant de langte
paste yn it allerlêste pear,
dat breder útrûn as it earste
oant it lang en breed net langer gie
en beide pear posearjen as stillibben.
* Jopie Huisman (1922-2000)
Tekening ‘De earste en de lêste skuon’