mei 9, 2024
fan Aleksandr Aleksandrovitsj Deineka*
Hoe fielt it folk him yn in tiid
fan spanning op it slachfjild ,
dêr’t bloed floeit foar it heitelân,
dat like read is as de flagge,
twa symboalen yn de striid,
it tredde is in koer fol apels.
Want Ruslân lit it bêste sjen:
de sege op it slachfjild,
al is dat net op wiere grûn,
want leagens kraaie de fiktoarje;
dat de fijân it ferlern
hat, is te sjen oan reade apels.
De mem en dochter sjogge op
fan tanks op wei nei ’t slachfjild,
al is it ploegjen noch net klear,
sy ha fertrouwen dat it klear komt,
want op grûn fan mannich rop
yt Ruslân hjoed wer swiete apels.
* Aleksandr Aleksandrovitsj Deineka (1899-1969)
Skilderij ‘It folk yn de Grutte Heitelânske oarloch’
mei 2, 2024
fan Jan Kooistra*
De measte minsken woene ha:
der is in God dy’t liet it wetter
rinne nei de see en oseaan,
sadat it lân derboppe kaam,
der wie net better.
Dy minsken woene derop ta
dat God it griene altyd groeie
lit om elkenien genôch ta jaan,
sadat it komme sil ta lân
dêr’t minsken bloeie.
Der binne minsken dy’t net ha
it leauwe yn in griene ierde
dy’t oan elkenien te iten jout,
sy sjogge wetter op it lân,
gjin God dy’t skiede…
… kin see en oseaan fan ’t lân,
it binne minsken dy’t it rinne
litte, ’t is har lang net tafertroud
om maat te wurden mei ’t klimaat,
it bruit derhinne.
* Jan Kooistra (1950-2021)
Skilderij ‘Tredde dei fan de skepping’
Skilderij ‘Wetterweach’
