Hy siet deastil en seach my oan
as hold er my hypnoatysk beet:
wie ’t smeekjend of faaks driigjend?
Hy like libben al ferstoarn
as kaam er fan in stienplaneet.

Hy siet op ’t asfalt fan de dyk
dêr’t ‘k moarns betiid oerhinne rûn,
hy wie troch ’t djippe kommen
mei ’t Fryske pompeblêd út slyk
en einekroas, dat hy dêr fûn.

Wa rûn gefaar, wie ’t hy of ik?
Foar my it gif of hy oars plat,
ik rûn mei dát byld fierder;
it wiere byld joech my in tik:
de ierdske dea wie Marspods lot.